Cineclub WijchenDe vijfenveertigjarige Stéphane werkt in een conservenfabriek, maar bevindt zich plotseling in de wereld van de ultrarijken wanneer ze contact zoekt met haar vervreemde vader, een miljardair. In het luxe familiehuis leert ze ook de andere vrouwen in zijn leven kennen en komen langzaamaan de duistere familiegeheimen aan het licht. Maar is Stéphane eigenlijk wel wie ze zegt dat ze is?
Naar een waargebeurd verhaal. Lia is een jonge vrouw die niet goed aard in het Sicilië van de jaren zestig met zijn oeroude gebruiken. Als op een avond een goede vriend haar dwingt tot het bedrijven van de liefde, moet ze volgens de heersende moraal trouwen om haar eer te redden. Ze accepteert dit niet en voor het eerst in de Italiaanse geschiedenis, trotseert een vrouw de sociale verwachtingen en gaat de strijd aan voor zelfbeschikking!
Een film over sterven die paradoxaal genoeg de liefde voor het leven benadrukt. De omschrijving is van de regisseur François Ozon zelf.
Zijn ingetogen euthanasie- annex familiedrama schuwt de humor dan ook niet, ook al kan die soms aardig wrang zijn. Maar met deze humor en een opvallend ingetogen regie houdt Francois Ozon de sentimentaliteit knap op afstand.
Inger is schizofreen en woont in een inrichting. Medicatie helpt haar, net als het vermijden van prikkels. Toch gaat ze met haar zus en zwager mee naar Parijs, met de bus. Inger is oprecht, maar niet iedereen kan dat waarderen. Eenmaal in Parijs heeft ze een doel, iets wat ze vooraf al bedacht had. Ze gaat op zoek naar een belangrijk persoon uit haar verleden, terwijl haar zus en zwager helemaal gek worden van haar.
Een beperking is niet altijd een beperking, dat blijkt maar weer. Iedereen heeft zo zijn beperkingen. Dat is in deze film ook goed zichtbaar.
Rose is een vermakelijke feelgood film met prachtige muziek maar waarin je menig persoon verafgunst. Toch is het ook een film die ontroert en aanspoort tot verbinding.